Λουί, Πιερ

(Pierre Louys, Γάνδη 1870 – Παρίσι 1925). Γάλλος συγγραφέας. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, σπούδασε στο λύκειο Ζανσόν ντε Σεγί και στη Σορβόνη. Σε ηλικία 21 ετών άρχισε να εκδίδει το περιοδικό Η κόγχη, στο οποίο συνεργάζονταν οι λογοτέχνες Ζιντ και Βαλερί. Η παρθενική του ωστόσο εμφάνιση στον χώρο των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε την περίοδο της φοίτησής του στη Σορβόνη, οπότε εξέδωσε τη μικρή ποιητική συλλογή Αστάρτη (1891), που κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα. Το 1893 μετέφρασε ποιήματα του Μελέαγρου και κείμενα του Λουκιανού, ενώ ταυτόχρονα καταπιάστηκε με τη συγγραφή διηγημάτων, τα οποία σε θεματολογικό επίπεδο αφορούσαν την περίοδο των ελληνιστικών χρόνων (Λήδα, Αριάδνη, Δανάη). Αξιοσημείωτο υπήρξε το ενδιαφέρον του για την ελληνική λογοτεχνία, ενώ οι απομιμήσεις του σε ελληνικά ποιήματα ήταν τόσο αυθεντικές, ώστε οι κριτικοί τις θεωρούσαν πιστές μεταφράσεις κειμένων που είχαν ανακαλυφθεί πρόσφατα. Έναν χρόνο αργότερα δημοσίευσε Τα τραγούδια της Βιλιτώς (1894), πεζά ποιήματα, μέσω των οποίων παραπλάνησε τους κριτικούς, διασπείροντας τη φήμη πως τα είχε γράψει μια εταίρα το 600 π.Χ. και πως εκείνος τα μετέφρασε από μια σπανιότατη έκδοση. Μεγάλη απήχηση είχε το μυθιστόρημά του Αφροδίτη (1896), που πραγματεύεται τον δυνατό έρωτα του γλύπτη Δημήτριου και της όμορφης εταίρας Χρυσηίδας. Ανάμεσα στα έργα του συγκαταλέγονται επίσης τα: Η γυναίκα και το νευρόσπαστο (1898), το οποίο συνέταξε επηρεασμένος μάλλον από ένα επεισόδιο των απομνημονευμάτων του Καζανόβα, το παράξενο διήγημα Οι περιπέτειες του βασιλιά Ποζόλ, με θέμα τον έρωτα και την ηδονή, και τα διηγήματα Σεγκουίνες (1903), Αρχιπέλαγος (1906) κ.ά. με παρόμοια θεματογραφία. Βασικό γνώρισμα των κειμένων του αποτελεί η φιληδονία, καθώς και το ύφος τους, με το οποίο υμνεί τις απολαύσεις και την ομορφιά της σάρκας.